مطالعه ای که در سال 2017 انجام شد، سه محیط کشت مختلف پشم سنگ، نارگیل و پیت-ورمیکولیت را بررسی کرد تا بفهمد چگونه بر رشد گیاه گوجه فرنگی ریز گیلاسی، عملکرد میوه و کیفیت تأثیر می گذارد.
بوته‌های گوجه‌فرنگی رشد یافته با نارگیل نرخ فتوسنتز، وزن میوه و عملکرد کل میوه را افزایش دادند. این مطالعه مشاهده کرد که نارگیل به طور قابل‌توجهی جذب پتاسیم و گوگرد را در مقایسه با گیاهان گوجه‌فرنگی روی پشم سنگ افزایش می‌دهد و جذب فسفر و گوگرد را در مقایسه با محیط‌های رشد پیت-ورمیکولیت افزایش می‌دهد.
یک مطالعه در سال 2015 تأثیر محیط کشت را بر کیفیت تغذیه میوه گوجه فرنگی با رشد بوته های گوجه فرنگی با کمپوست تهیه شده با استفاده از میکروارگانیسم های موثر (EM) ارزیابی کرد.
ترکیبی از تلقیح های میکروبی که رشد گیاه را تحریک می کند. نویسندگان نشان دادند که مکمل EM نه تنها رشد گیاه و عملکرد میوه را بهبود بخشید، بلکه محتوای لیکوپن، فعالیت آنتی اکسیدانی و فعالیت آنزیم دفاعی را در مقایسه با شاهد بهبود بخشید.
مطالعه‌ای در سال 2021 محیط‌های کشت مبتنی بر خاک را با سیستم‌های رشد هیدروپونیک با استفاده از پشم سنگ با آبیاری قطره‌ای یا کشت در آب عمیق برای کشت گیاهان گوجه‌فرنگی مقایسه کرد.
این مطالعه مشاهده کرد که گیاهان گوجه‌فرنگی که با دو سیستم هیدروپونیک رشد می‌کنند، کارآمدتر از آب بوده و سرعت تعرق پایین‌تری دارند و نسبت به گیاهان گوجه‌فرنگی که در خاک رشد می‌کنند به آب کمتری نیاز دارند.
همچنین مشاهده شد که میزان لیکوپن کل و بتاکاروتن میوه در سیستم کشت در آبهای عمیق بالاترین میزان بود. در یک مطالعه در سال 2020، 20 رقم گوجه فرنگی که در سطوح متوسط و بالا شوری خاک رشد کرده بودند.
از نظر لیکوپن، ویتامین C، محتوای فنلی کل و ظرفیت آنتی اکسیدانی کل مورد بررسی قرار گرفتند و گزارش شد که گیاهان گوجه فرنگی با تحمل به شوری خاک بالاتر تولید می کنند. میوه ای با سطوح افزایش یافته آنتی اکسیدان ها، مانند ترکیبات فنلی، و کاروتنوئیدها، مانند لیکوپن.
این نشان می‌دهد که شوری محیط کشت گیاه گوجه‌فرنگی می‌تواند مستقیماً بر کیفیت تغذیه‌ای مرتبط با میوه و در نتیجه بر فواید سلامتی مرتبط با این میوه تأثیر بگذارد.
